ဓူ၀ံစာေပမႇ ဦး၀င္းခ်ိဳက
ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပေသာ စာေပေဟာေျပာပြဲသို႔ တက္ေရာက္ ေဟာေျပာေပးရန္
ဒီဇင္ဘာလဆန္းတြင္ အေၾကာင္းၾကားလာပါသည္။ ဘယ္သူေခၚေခၚ ျငင္းေလ့မရိႇေသာ
ကြၽန္ေတာ္က အလြယ္တကူပင္ ေခါင္းညိတ္ လိုက္ပါသည္။
ဦး၀င္းခ်ိဳက ဆက္ေျပာသည္။ စာေရးဆရာေတြ
အမ်ားႀကီးပါမႇာတဲ့။ ဘယ္သူေတြ၊ ဘယ္သူေတြနဲ႔ မတြဲခ်င္ဘူးလဲတဲ့။ သူမ်ားေတြေတာ့
မသိပါ၊ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မႇ တြဲခ်င္သည္၊ ဘယ္သူႏႇင့္ဆို
မတြဲခ်င္ဘူးဆိုတာ မရိႇပါ။ လူတိုင္းႏႇင့္ တြဲႏိုင္ပါသည္ဟုသာ
ျပန္ေျဖလိုက္ပါသည္။ ဟုတ္ကဲ့... ခ်ိတ္ခ်ိတ္ခ်င္းသာ ခ်ိတ္လို႔ရပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္က ခ်ိတ္မဟုတ္ပါ။ (အလြန္ဆံုးမႇ ပင္အပ္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။)
သည္ေတာ့ ဦး၀င္းခ်ိဳက
ဆရာမျမေႏႇာင္းညိဳႏႇင့္တြဲရန္ ေျပာပါသည္။ ဆရာမျမေႏႇာင္းညိဳႏႇင့္ အတူ
မေဟာဖူးေသာ္လည္း ေအးခ်မ္းေသာ ဆရာမကို ကြၽန္ေတာ္ခင္မင္ရင္းစြဲရိႇႏႇင့္ၿပီး
ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီဇင္ဘာ ၃၀ ရက္ဆို ရပါတယ္ ဦး၀င္းခ်ိဳဟု ကြၽန္ေတာ္
ေျပာလိုက္ပါသည္။
ဦး၀င္းခ်ိဳက ထိုစာေပေဟာေျပာပြဲကို
အႀကီးအက်ယ္ က်င္းပမည့္အေၾကာင္း ေျပာေသးေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္
ခပ္ေပါ့ေပါ့သာပင္။ သြားေနက် စာေပေဟာေျပာပြဲေတြထဲက တစ္ပြဲဟုသာ
ေတြးထားလိုက္မိပါသည္။ စာအုပ္ေစ်းပြဲေတာ္ပါ တြဲဖက္ က်င္းပမည့္ အေၾကာင္းလည္း
ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္စာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေသာ စာအုပ္ေတြပါ ဓူ၀ံစာအုပ္တိုက္က
ေရာင္းခ်ေပးမည့္ အေၾကာင္း ေျပာသည္။ အက်ိဳးအျမတ္ မယူပါဟုလည္း ဆိုသည္။
သည္အထိလည္း ကြၽန္ေတာ္မရိပ္မိေသး။
ေနာက္က်ေတာ့ ဆရာမဂ်ဴးလည္း
ကြၽန္ေတာ္ႏႇင့္အတူ ေဟာေျပာမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလာျပန္ပါသည္။ မူလက ဒီဇင္ဘာ
၂၈ ရက္ေန႔တြင္ ဆရာမဂ်ဴး ေဟာေျပာရန္ စီစဥ္ထားေသာ္လည္း
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ၃၀ ရက္ေန႔တြင္မႇ ဆရာမက လိုက္ပါႏိုင္မည့္အတြက္ဟု
ဆိုသည္။ ဒါလည္း ျပႆနာမရိႇပါ။ ဆရာမဂ်ဴးႏႇင့္လည္း ခင္မင္ရင္းစြဲ
ရိႇၿပီးျဖစ္သည့္အျပင္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏႇစ္အနည္းငယ္က ဦးေလးတာ (ဆရာကိုတာ)၏
ဖိတ္ၾကားခ်က္ျဖင့္ ဦးေလးတာ၏ ပုဂၢလိ က စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမႇ ၀န္ထမ္းမ်ားအား
ေခ်ာင္းသာတြင္ အတူေဟာေျပာေပးခဲ့ၾကဖူးၿပီးလည္း ျဖစ္သည္။
သည္လိုႏႇင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေမာ္လၿမိဳင္
အေရာက္ ပို႔ေဆာင္ေပးမည့္ ကားဆရာကို ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ လိုက္ျပသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ကို အရင္လာႀကိဳမည္။ ၿပီးလွ်င္ ဆရာမျမေႏႇာင္းညိဳကို သြားႀကိဳၿပီး
ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ထြက္ခြာရန္ ျဖစ္သည္။ ဆရာမဂ်ဴးက သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားႏႇင့္အတူ
သတ္သတ္လိုက္လာမည္ဟု သိထားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္အိမ္သူကိုပါ
ေခၚလို႔ရမလားဆိုေသာအခါ ေခၚႏိုင္ပါသတဲ့။ သူလည္း ထုတ္ေ၀သူပဲဆိုေတာ့
စာေပနယ္ထဲမႇဟု ၾကံဖန္ေျပာလွ်င္ ရႏိုင္သည္ မဟုတ္ တံုေလာ။
(သို႔ေသာ္ထိုရက္က်မႇ သားေတာ္ေမာင္က ေနျပည္ေတာ္သို႔ သြားလိုက္ျပန္ေသးရာ
အိမ္မႇာ အိမ္ေစာင့္မက်န္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီး မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။)
သည္လိုႏႇင့္ ဒီဇင္ဘာ ၂၉ ရက္ သို႔
ေရာက္လာသည္။ ညေနေစာင္းသည့္တိုင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဦး၀င္းခ်ိဳ ဖုန္းမဆက္။
ကားဆရာက မနက္ျဖန္ မနက္ ၅း၃၀ မႇာ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ ေရာက္လာေတာ့မည္။
ဆရာမျမေႏႇာင္းညိဳ၏ အိမ္ကိုကြၽန္ေတာ္မသိ။ ဖုန္းနံပါတ္လည္း မသိ။ ကားဆရာလည္း
မသိဟု သိထားသည္။
ေန၀င္ခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ့။
ဦး၀င္းခ်ိဳဖုန္းကို ကြၽန္ေတာ္ ေကာက္လႇည့္သည္။ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပႏႇင့္
ေတြ႕ေနသည္။ သူ႔စာအုပ္တိုက္ကို ဆက္သြယ္သည္။ ေတြ႕သူကို အက်ိဳးအေၾကာင္း
ေျပာျပသည္။ သည္လိုႏႇင့္ ဆရာမ ျမေႏႇာင္းညိဳ၏ ဖုန္းနံပါတ္ကို ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္ပဲ ဆက္လိုက္ပါသည္။ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက
ဖုန္းကိုင္သည္။ဆရာမျမေႏႇာင္းညိဳ ေနမေကာင္းသျဖင့္ အိပ္ေနေၾကာင္း ေျပာသည္။
ကြၽန္ေတာ္ မည္သူမည္၀ါ ျဖစ္ေၾကာင္းႏႇင့္ မည္သည့္ ကိစၥအတြက္ ဆက္ေၾကာင္း
ေျပာလိုက္ေသာအခါ ဖုန္းေျဖသူက ဆရာမ ေနမေကာင္းသျဖင့္ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔
မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ေျဖၾကားပါသည္။
ကြၽန္ေတာ့္မႇာ ဖုန္းေတြ၀ီေခၚေအာင္ ဆက္ရၿပီ။ ဒါဆို ကားတစ္စီးလံုးက ေခ်ာင္ေနသည္။ ဆရာမဂ်ဴး က အေဖာ္ေတြႏႇင့္မို႔ လိုင္းကားႏႇင့္ လိုက္မည္ဟု သိထားရရာ သူတို႔ကို ထိုကားႏႇင့္တင္ေခၚသြားဖို႔ စိတ္ကူးရၿပီး ဆရာမဂ်ဴးထံ ဆက္သြယ္လိုက္ေသးသည္။
ကြၽန္ေတာ့္မႇာ ဖုန္းေတြ၀ီေခၚေအာင္ ဆက္ရၿပီ။ ဒါဆို ကားတစ္စီးလံုးက ေခ်ာင္ေနသည္။ ဆရာမဂ်ဴး က အေဖာ္ေတြႏႇင့္မို႔ လိုင္းကားႏႇင့္ လိုက္မည္ဟု သိထားရရာ သူတို႔ကို ထိုကားႏႇင့္တင္ေခၚသြားဖို႔ စိတ္ကူးရၿပီး ဆရာမဂ်ဴးထံ ဆက္သြယ္လိုက္ေသးသည္။
ဇာတ္ေပါင္းေသာ္ ၃၀ ရက္ေန႔မနက္တြင္
ဆရာမဂ်ဴး၊ ကံ့ေကာ္၀တ္ရည္စာေပမႇ ေဒၚ၀ိုင္းႏႇင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သံုးဦးသား
၁၉၉၀ ျပည့္ႏႇစ္ထုတ္ ဆန္နီဆူပါဆလြန္း အငႇားကားငယ္ေလးျဖင့္
ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္အထိလည္း ေပါ့ေပါ့တန္တန္ပင္။
ဖ်ားစျပဳလာသည္ကား ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ထဲ အ၀င္တြင္ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕အ၀င္မႇာတင္
ပတၲဴဖ်င္ေပၚတြင္ ေရာင္စံု႐ိုက္ႏႇိပ္ထားေသာ စာေပေဟာေျပာပြဲ ေၾကာ္ျငာမ်ားကို
ေတြ႕လိုက္ရသည္မႇ အစျပဳသည္။ ေဟာေျပာမည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ၏ မ်က္ႏႇာျပည့္
ဓာတ္ပံုမ်ားကို တန္းစီၿပီး ျပထားသည္။ စုစုေပါင္း တစ္ဆယ္နဲ႔မႇ ေျခာက္ဦး၏
ပံုမ်ား။
၂၈ ရက္ေန႔မႇာ ေန၀င္းျမင့္၊ ခင္ခင္ထူး။ ၂၉
ရက္မႇာ လႇထြန္း (တြံေတး)၊ ေက်ာ္ရင္ျမင့္၊ ဦးဘုန္း(ဓာတု)တို႔က
ေဟာၿပီးသြားၿပီ။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ၃၀ ရက္ေန႔ မနက္ပိုင္းႏႇင့္
ေန႔ခင္းပိုင္းမႇာ လႇထြန္း (တြံေတး)၊ ဦးဘုန္း (ဓာတု)၊
ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္တင္ႏႇင့္ ညြန္႔ေ၀မိုးတို႔က သီးသန္႔ေဟာေျပာသည္ဟု ဆိုသည္။
ပရိသတ္အင္အား မ ေသးလႇဟုလည္း သိရသည္။ (၃၀ ရက္ေန႔ညမႇာ ဂ်ဴးႏႇင့္ကြၽန္ေတာ္။ ၃၁
ရက္မႇာ ၾကည္မင္း၊ ကိုတာ၊ ေမာင္သာခ်ိဳ။ ၁ ရက္ေန႔မႇာ ခ်စ္ဦးညိဳ၊
ေဖျမင့္ႏႇင့္ ေအာ္ပီက်ယ္တို႔ ျဖစ္သည္)
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဟိုတယ္ေရာက္သည္။ ဟိုတယ္ကား
အသစ္။ အပ်ံစား။ ေမာ္လၿမိဳင္ ေက်ာ္ေက်ာ္စာေပမႇ ဦးေက်ာ္ေက်ာ္ႏႇင့္
ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕နယ္ စာေပႏႇင့္စာနယ္ဇင္း အဖြဲ႕မႇ ေမာင္ၪာဏ္
(ေမာ္လၿမိဳင္)တို႔ႏႇင့္ ေတြ႕ရသည္။ ဆရာမဂ်ဴးတို႔က ကမ္းနားလမ္းမႇ ဟိုတယ္မႇာ
တည္းၾကမည္။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းသာ ဦးေက်ာ္ေက်ာ္တို႔ စီစဥ္ေပးသည့္
ေရႊျမင့္မိုရ္ထြန္း ဟိုတယ္တြင္ က်န္ရစ္သည္။
ညေန ၆ နာရီေလာက္တြင္ ေဟာေျပာပြဲက်င္းပရာ
မဟာၿမိဳင္ ပရိယတၲိ စာသင္တိုက္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ ဆရာမဂ်ဴးက ေရာက္ႏႇင့္ၿပီး
စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအတြက္ သူ႔စာအုပ္မ်ားကို လက္မႇတ္ထိုးေနေလၿပီ။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း ထိုေနရာသို႔ ေခၚ သြားရာ ကြၽန္ေတာ္လည္း လက္မႇတ္ထိုးရသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏႇင့္ ပရိသတ္က ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးလာသည္။ တိုးတိုးေ၀ႇ႕ေ၀ႇ႔ေလးေတြ
ျဖစ္လာသည္။ ဆရာမဂ်ဴးေရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ပါ လက္မလည္ေအာင္ လက္မႇတ္ေတြ ထိုးေနရသည္။
စာအုပ္ေလးေတြ၊ ဘယ္ဘက္က ထိုးလာလိုက္၊ညာဘက္က ထိုးလာလိုက္၊ ေရႇ႕က
ေရာက္လာလိုက္၊ေနာက္က ေရာက္လာလိုက္။
စာေပေဟာေျပာပြဲတြင္ တခ်ိဳ႕စာေရးသူမ်ား ဇာခ်ဲ႕တတ္ေသာ ေရႇ႕ေနေရး၊ ေနာက္ေနေရး ျပႆနာ ကြၽန္ေတာ့္မႇာ မရိႇ။ ဆရာမဂ်ဴးကို ေမး ၾကည့္ေတာ့လည္း သူကလည္း ျပႆနာ မရိႇေခ်။ ကြၽန္ေတာ့္သေဘာဟု ဆိုသည္။ သည္ေတာ့လည္း အရႇင္းႀကီးေပါ့။ ၀ါအရသူက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ႀကီးသည္။ ပရိသတ္အင္အားလည္း သူက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ မ်ားသည္။ သည္ေတာ့ သူေနာက္မႇာ ေနတာကပင္သင့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္ပင္စလိုက္မည္ဟု စီစဥ္သူေတြကို ေျပာလိုက္ပါသည္။
သံဃာေတာ္ေတြ အေတာ္မ်ားတာကို သတိထားမိလိုက္သည္။သည္လိုႏႇင့္ အခမ္းအနား စီစဥ္သူထဲမႇ တစ္ဦးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာေခၚေလၿပီမို႔ ပြဲခင္းထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္။
ဟား... ဖ်ားၿပီ။
ပရိသတ္က ကြင္းျပည့္။ ထိုင္ခံုေတြ ခင္းထားသည္။ ထိုင္ခံုအားလံုး လူျပည့္ေနသည္။ စုစုေပါင္း ထိုင္ခံု ၁၈၀၀ ခ်ထားသည္ဟု သိရသည္။ ဆိုင္ေတြမႇာလည္း လူေတြစည္ကားေနဆဲ။ ေပါင္းလိုက္လွ်င္ လူ ၂၀၀၀ ေက်ာ္မည္ဟု မႇန္းမိသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုန္သြားသည္။ သည္ပရိသတ္ကို ထိန္းဖို႔က ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ႀကိဳးစားရမည္။ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိ လုပ္လို႔မရေတာ့။ ကြၽန္ေတာ့္မႇာ ရိႇေနသမ် ၪာဏ္နီ၊ ၪာဏ္နက္ သာမက ၪာဏ္ခုနစ္ေရာင္ ထုတ္သံုးရေပေတာ့မည္။
ထားပါေတာ့...
အဓိက ေျပာခ်င္သည္မႇာ ေမာ္လၿမိဳင္ စာေပေဟာေျပာပြဲ၏ သိုက္၀န္းႀကီးက်ယ္မႈကို ျဖစ္သည္။ စာေပေဟာေျပာပြဲကို တစ္ေနရာတည္းမႇာ ငါးညတိုင္တိုင္ ဆက္တိုက္က်င္းပၿပီး စုစုေပါင္း စာေရးဆရာ ၁၃ ဦးက ေဟာေျပာခဲ့ၾကသည္မႇာ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးတြင္ သည္တစ္ႀကိမ္မႇာ ပထမဆံုးဟု ဆိုႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ (အကယ္၍ ဆရာမ ျမေႏႇာင္းညိဳသာ လိုက္ပါႏိုင္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ စုစုေပါင္း စာေရးဆရာ ၁၄ ဦးပင္ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။)
ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ သြားေရးလာေရး၊ ေနေရးထိုင္ေရး၊ စားေရးေသာက္ေရးကို စီစဥ္ေပးၾကသည္မႇာလည္း လိုေလေသးမရိႇ။ ေဟာေျပာအၿပီးတြင္ မႇန္ေပါင္သြင္း ဂုဏ္ျပဳမႇတ္တမ္းလႊာႏႇင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ခ်ီးျမႇင့္ေသာ ''အာပူေဇာ္ခ''မႇာလည္း ခါတိုင္းရေနက်ႏႈန္းထက္ ႏႇစ္ဆျဖစ္ေနရာ သည္တစ္ႀကိမ္ အမ်ားဆံုးဟု ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
စာအုပ္ေစ်းပြဲေတာ္အတြက္ ေဆာက္ေပးထားေသာ ဆိုင္ခန္းမ်ားမႇာလည္း အသစ္က်ပ္ခြၽတ္ေတြ၊ သားသားနားနားေတြ။ နဖူးစီးေတြကလည္း ညီညီညာညာ။ ထိုဆိုင္မ်ားအတြက္ အခြန္အခ ဘာတစ္ခုမႇ မေကာက္ခံဘဲ အလကားဖြင့္ခြင့္ေပးခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ စာအုပ္တိုက္ေတြကလည္း ၁၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ေစ်းေလ်ာ့ကာ ေရာင္းခ်ေပးႏိုင္ၾကသည္။
ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မတည္ေပးသူမ်ားမႇာ ၿမိဳ႕မ်က္ႏႇာဖံုး စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရႇင္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။ ၿမိဳ႕တြင္ ၾသဇာရိႇေသာ သံဃာေတာ္မ်ားက ကမကထျပဳကာ စီစဥ္လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
အလြန္ပင္ မုဒိတာပြားစရာ ေကာင္းလႇသလို အတုယူစရာလည္း ေကာင္းေသာ ပြဲတစ္ပြဲပင္ ျဖစ္သည္။ ဘီလူးကြၽန္း နယ္တစ္ဖက္ကမ္းမႇ ပရိသတ္မ်ားပါ ေရာက္ရိႇလာေအာင္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေပးၾကသလို အျခား ရပ္ ကြက္မ်ားမႇ ပရိသတ္မ်ား အတြက္လည္း အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့ၾကေသးသည္ဟု ၾကားသိရပါေသးသည္။
တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တတိယၿမိဳ႕ေတာ္၊ ယခုေသာ္ စတုတၴ ၿမိဳ႕ေတာ္ဟု ေခၚႏိုင္မလား မသိ၊ ထို ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕မႇ လုပ္ငန္းရႇင္ စီးပြားေရး သမားေတြ ညီညီညြတ္ညြတ္ႏႇင့္ ၿမိဳ႕အတြက္ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံကာ အသိပညာ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ တစ္ တပ္တစ္အား ေဆာင္ရြက္ၾကသည္မႇာ လြန္စြာ ထူးျခားလႇပါသည္။ ျမန္မာစာေပေဟာေျပာပြဲ သမိုင္းတြင္ အသိုက္ၿမိဳက္ဆံုး အကုန္အက်အခံဆံုး ပြဲတစ္ပြဲ ျဖစ္လာခဲ့သည္ဟု ေျပာလွ်င္ လြန္မည္မထင္ပါ။
အထူးသျဖင့္ ညီညြတ္ေရးကို ေ၀ါဟာရတစ္လံုးအျဖစ္ ေျပာေကာင္း႐ံုသာ မေျပာၾကဘဲ တကယ္လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္ၾကသည့္ ျပယုဂ္တစ္ခုအျဖစ္ ခံစားမိရသလို အျခား ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ား၊ ၿမိဳ႕ငယ္မ်ားကလည္း ေမာ္ လၿမိဳင္၏ စံနမူနာကို အတုယူကာ သူ႔ထက္ငါ ေဆာင္ရြက္ႀကိဳးပမ္းၾကမည္ ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အနာဂတ္အတြက္ အားရစရာ ေကာင္းေနေတာ့မည္မႇာလည္း မလြဲပါတည္း။
ေမာ္လၿမိဳင္ကေတာ့ သာသြားေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္...
''သာစြ ေမာ္ေရႊၿမိဳင္''ဟု ေထာမနာ ျပဳလိုက္ရေလၿပီတကား။
စာေပေဟာေျပာပြဲတြင္ တခ်ိဳ႕စာေရးသူမ်ား ဇာခ်ဲ႕တတ္ေသာ ေရႇ႕ေနေရး၊ ေနာက္ေနေရး ျပႆနာ ကြၽန္ေတာ့္မႇာ မရိႇ။ ဆရာမဂ်ဴးကို ေမး ၾကည့္ေတာ့လည္း သူကလည္း ျပႆနာ မရိႇေခ်။ ကြၽန္ေတာ့္သေဘာဟု ဆိုသည္။ သည္ေတာ့လည္း အရႇင္းႀကီးေပါ့။ ၀ါအရသူက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ႀကီးသည္။ ပရိသတ္အင္အားလည္း သူက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ မ်ားသည္။ သည္ေတာ့ သူေနာက္မႇာ ေနတာကပင္သင့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္ပင္စလိုက္မည္ဟု စီစဥ္သူေတြကို ေျပာလိုက္ပါသည္။
သံဃာေတာ္ေတြ အေတာ္မ်ားတာကို သတိထားမိလိုက္သည္။သည္လိုႏႇင့္ အခမ္းအနား စီစဥ္သူထဲမႇ တစ္ဦးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာေခၚေလၿပီမို႔ ပြဲခင္းထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္။
ဟား... ဖ်ားၿပီ။
ပရိသတ္က ကြင္းျပည့္။ ထိုင္ခံုေတြ ခင္းထားသည္။ ထိုင္ခံုအားလံုး လူျပည့္ေနသည္။ စုစုေပါင္း ထိုင္ခံု ၁၈၀၀ ခ်ထားသည္ဟု သိရသည္။ ဆိုင္ေတြမႇာလည္း လူေတြစည္ကားေနဆဲ။ ေပါင္းလိုက္လွ်င္ လူ ၂၀၀၀ ေက်ာ္မည္ဟု မႇန္းမိသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုန္သြားသည္။ သည္ပရိသတ္ကို ထိန္းဖို႔က ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ႀကိဳးစားရမည္။ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိ လုပ္လို႔မရေတာ့။ ကြၽန္ေတာ့္မႇာ ရိႇေနသမ် ၪာဏ္နီ၊ ၪာဏ္နက္ သာမက ၪာဏ္ခုနစ္ေရာင္ ထုတ္သံုးရေပေတာ့မည္။
ထားပါေတာ့...
အဓိက ေျပာခ်င္သည္မႇာ ေမာ္လၿမိဳင္ စာေပေဟာေျပာပြဲ၏ သိုက္၀န္းႀကီးက်ယ္မႈကို ျဖစ္သည္။ စာေပေဟာေျပာပြဲကို တစ္ေနရာတည္းမႇာ ငါးညတိုင္တိုင္ ဆက္တိုက္က်င္းပၿပီး စုစုေပါင္း စာေရးဆရာ ၁၃ ဦးက ေဟာေျပာခဲ့ၾကသည္မႇာ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးတြင္ သည္တစ္ႀကိမ္မႇာ ပထမဆံုးဟု ဆိုႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ (အကယ္၍ ဆရာမ ျမေႏႇာင္းညိဳသာ လိုက္ပါႏိုင္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ စုစုေပါင္း စာေရးဆရာ ၁၄ ဦးပင္ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။)
ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ သြားေရးလာေရး၊ ေနေရးထိုင္ေရး၊ စားေရးေသာက္ေရးကို စီစဥ္ေပးၾကသည္မႇာလည္း လိုေလေသးမရိႇ။ ေဟာေျပာအၿပီးတြင္ မႇန္ေပါင္သြင္း ဂုဏ္ျပဳမႇတ္တမ္းလႊာႏႇင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ခ်ီးျမႇင့္ေသာ ''အာပူေဇာ္ခ''မႇာလည္း ခါတိုင္းရေနက်ႏႈန္းထက္ ႏႇစ္ဆျဖစ္ေနရာ သည္တစ္ႀကိမ္ အမ်ားဆံုးဟု ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
စာအုပ္ေစ်းပြဲေတာ္အတြက္ ေဆာက္ေပးထားေသာ ဆိုင္ခန္းမ်ားမႇာလည္း အသစ္က်ပ္ခြၽတ္ေတြ၊ သားသားနားနားေတြ။ နဖူးစီးေတြကလည္း ညီညီညာညာ။ ထိုဆိုင္မ်ားအတြက္ အခြန္အခ ဘာတစ္ခုမႇ မေကာက္ခံဘဲ အလကားဖြင့္ခြင့္ေပးခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ စာအုပ္တိုက္ေတြကလည္း ၁၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ေစ်းေလ်ာ့ကာ ေရာင္းခ်ေပးႏိုင္ၾကသည္။
ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မတည္ေပးသူမ်ားမႇာ ၿမိဳ႕မ်က္ႏႇာဖံုး စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရႇင္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။ ၿမိဳ႕တြင္ ၾသဇာရိႇေသာ သံဃာေတာ္မ်ားက ကမကထျပဳကာ စီစဥ္လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
အလြန္ပင္ မုဒိတာပြားစရာ ေကာင္းလႇသလို အတုယူစရာလည္း ေကာင္းေသာ ပြဲတစ္ပြဲပင္ ျဖစ္သည္။ ဘီလူးကြၽန္း နယ္တစ္ဖက္ကမ္းမႇ ပရိသတ္မ်ားပါ ေရာက္ရိႇလာေအာင္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေပးၾကသလို အျခား ရပ္ ကြက္မ်ားမႇ ပရိသတ္မ်ား အတြက္လည္း အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့ၾကေသးသည္ဟု ၾကားသိရပါေသးသည္။
တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တတိယၿမိဳ႕ေတာ္၊ ယခုေသာ္ စတုတၴ ၿမိဳ႕ေတာ္ဟု ေခၚႏိုင္မလား မသိ၊ ထို ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕မႇ လုပ္ငန္းရႇင္ စီးပြားေရး သမားေတြ ညီညီညြတ္ညြတ္ႏႇင့္ ၿမိဳ႕အတြက္ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံကာ အသိပညာ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ တစ္ တပ္တစ္အား ေဆာင္ရြက္ၾကသည္မႇာ လြန္စြာ ထူးျခားလႇပါသည္။ ျမန္မာစာေပေဟာေျပာပြဲ သမိုင္းတြင္ အသိုက္ၿမိဳက္ဆံုး အကုန္အက်အခံဆံုး ပြဲတစ္ပြဲ ျဖစ္လာခဲ့သည္ဟု ေျပာလွ်င္ လြန္မည္မထင္ပါ။
အထူးသျဖင့္ ညီညြတ္ေရးကို ေ၀ါဟာရတစ္လံုးအျဖစ္ ေျပာေကာင္း႐ံုသာ မေျပာၾကဘဲ တကယ္လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္ၾကသည့္ ျပယုဂ္တစ္ခုအျဖစ္ ခံစားမိရသလို အျခား ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ား၊ ၿမိဳ႕ငယ္မ်ားကလည္း ေမာ္ လၿမိဳင္၏ စံနမူနာကို အတုယူကာ သူ႔ထက္ငါ ေဆာင္ရြက္ႀကိဳးပမ္းၾကမည္ ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အနာဂတ္အတြက္ အားရစရာ ေကာင္းေနေတာ့မည္မႇာလည္း မလြဲပါတည္း။
ေမာ္လၿမိဳင္ကေတာ့ သာသြားေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္...
''သာစြ ေမာ္ေရႊၿမိဳင္''ဟု ေထာမနာ ျပဳလိုက္ရေလၿပီတကား။
အားလံုး ေတြးဆဆင္ျခင္ ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၲေက်ာ္
(ရန္ကုန္ - ၀၂၀၁၁၁)
အတၲေက်ာ္
(ရန္ကုန္ - ၀၂၀၁၁၁)
